حرف هایی از جهان پهلوان تختی

● حرف هایی از تختی که پس از چهل سال هنوز تازگی دارد.

من پیشنهاد می کنم هر روز صبح در ادارات و کارخانه ها و آموزشگاه ها، نیم ساعت تا یک ساعت همه ورزش کنند.
باید قهرمان سازی را متوقف کرده و با یک نهضت بزرگ، ورزش را از کودکستان تا کارخانه ها و همه ادارات تعمیم داد.
این نخستین بند گفت وگوی غلامرضا تختی است که در حدود چهل سال پیش با نشریه «فردوس» انجام شده است؛ گفته هایی که هنوز پس از چهل سال تازگی دارد و هنوز همتی برای تحقق بخشیدن به آنها وجود نداشته است.
▪ وی در ادامه می افزاید: بسیاری از جوانان که شور و شوق خاصی نسبت به وطنشان دارند، جسماً ضعیفند و روحاً کسل و ناتوان و آرمان های ملی را فراموش کرده اند و عزت نفس و شجاعت خود را از دست داده اند.
تختی از آن چهره هایی است که بسیاری از جنجال های مطبوعاتی به او نمی چسبد، ولی متأسفانه از فرط تواضع اغلب پایش توی چنان چاله هایی می رود و درمی ماند که چه بکند.
در گفت وگویی که دست داد، او از همین مقوله صحبت کرد و سر درددل را گشود و بعد گفت که دارد تمرین می کند تا شاید برای مسابقه آماده شود! یک سؤال من در این مورد انگار عقده او را گشود.

● چرا تمرین می کنی، می خواهی باز هم قهرمان شوی؟

▪ او در هیبت یک پهلوان می گوید: نه، به هیچ وجه؛ من ورزش را دوست دارم. تمرین می کنم برای این که ورزش کرده باشم.
بعد انگار چیزی یادش آمده باشد، به هیجان می آید و با شور و شوق می گوید: راستش این که مدتی است به این نتیجه رسیده ام که مردم ما احتیاج دارند ورزش کنند. ورزش به نحو دلگیری در ایران عقب است و به نحو بارزی دارد تشریفاتی می شود ـ قهرمان سازی را نمی گویم ـ در این راه پیشرفت کرده ایم ولی از ورزش عقبیم و به خصوص جوانان ما آنقدر که به سوی بی حالی و ضعف گرایش پیدا می کنند، به ورزش رغبت نشان نمی دهند و عجیب است که بسیاری از هموطنان و دوستانم که شور و شوق خاصی نسبت به وطنشان دارند، جسماً ضعیفند و روحاً کسل، این مال این است که ورزش نمی کنند.

● با حیرت پرسیدم: حرف های مهم و بزرگ و تازه ای است، چگونه به این نتایج دست یافتید؟

▪ تختی گفت: من جوانان وطنم را دوست دارم. مدتی بود در پی علت و دلیل ضعف نفس و شجاعت و شهامتی بودم که از کف داده اند و آرمان های ملی را فراموش کرده اند، برای این که جسما علیل و خسته اند، توانایی اخلاقی خود را به نحو بارزی از دست داده اند، بدیهی است بی میلی به توانایی و ورزش، علاقه خاصی به سیگار و قوه و تفریحات دیگر پیش می آورد و برای مردم ما و به خصوص جوانان ما که باید شور و شوق به خصوصی برای آرمان هایشان داشته باشند، این بلیه بزرگی است.

● آیا پیشنهاد خاصی برای این کار دارید؟

▪ با تواضع همیشگی اش می گوید: من کاره ای نیستم، ولی سعی می کنم که این فکر تازه خودم را نیز به سایر دوستان ورزشکارم تعمیم دهم که برای ترقی و تعالی ملت ایران، یک «نهضت ورزشی» به وجود بیاوریم. برای این کار می توانیم چند دوره، قهرمان سازی را کنار بگذاریم و تا حدودی دور تماس های خارجی و مسابقات جهانی را خط بکشیم و به حداقل برسانیم و در عوض با همکاری مردم، سعی کنیم با امکانات بیشتر، ورزش را از کودکستان تا کارخانه تعمیم دهیم و بهتر است برای این منظور، ورزش در سراسر ایران اجباری شود. ما از این کار نتایج حیرت انگیزی می گیریم و مهمترینش این است که خصلت جوانمردی و ملیت خواهی را در مردم برمی انگیزانیم. صرف نظر از این که به این طریق با الکل، اعتیاد و بیماری و بلاهای دیگر نیز خود به خود مبارزه می شود.
من می گویم چه مانعی دارد که در تمام ادارات، کارخانه ها، دبستان ها، دبیرستان ها و کودکستان ها و مراکز دیگر همه را مجبور کنند که صبح ها از نیم ساعت تا یک ساعت ورزش کنند و ساعات کار اداری از ۹ صبح شروع شود و یک ساعت اختصاص به ورزش یابد؟ و عده ای را هم ملزم کنند که پیاده به سر کار خود بیایند. برای این منظور، مسابقات پیاده روی، دو و میدانی و سایر مسابقات در رشته های دیگر افزایش یابد.
به اعتقاد من، این یک نوع ریشه کنی یأس و ذلت در نسل جوان و یک زیربنای مطمئن برای اجتماع نوین ایران است.
ملت ما می تواند با بهره گیری از سنت های باستان و اعتلای جوانمردی و زنده نگه داشتن خصلت های بزرگی و نجابت و شرافت و با سجایای نیک شهامت و شجاعت، زیربنای محکمی برای افتخارات ملی خود بسازد و برای این منظور، واقعا جای تأسف است که در مملکت ما از ورزش و تأثیر آن در زندگی اجتماعی مردم غافل مانده اند و یا به آن به صورت یک چیز تشریفاتی می نگرند.
این اعتقادی است که من فکر می کنم بسیاری از مردم ایران و جوانان روشنفکر، می توانند با همدلی و مبارزه در راه آن، خدمت بزرگی به مملکت خود بنمایند و راه نجاتی است برای استعدادهای جوان ما که با زهرآب های اعتیاد و فساد دارند می خشکند!
دست تختی را صمیمانه می فشارم. برای اولین بار است که یک قهرمان، یک پهلوان و یک چهره موفق و پیروز با جهان بینی و وسعت نظر خاص، شعاع بیشتری را می نگرد و به دردهای عمیقی فکر می کند و در ورای مسائل خرد و حقیر ورزش فعلی ایران، به مملکتش و آرمان های ملتش می اندیشد.

● تختی درود به تو... !

اما آیا پس از چهل سال، هنوز مدیری در عرصه ورزش حضور پیدا نکرده تا این رویه کارآمد را مورد توجه قرار داده و آن را اجرایی کند؟ شاید بهتر باشد مدیران کشور در عوض آنکه هر سال، روزی را به حضور بر سر قبرش اختصاص دهند، نگاهی جدی تر به گفته ها و منش جهان پهلوان داشته باشند و با اجرای طرح های وی که کارآمدی اش محقق شده، باقیات الصالحاتی برای تختی فراهم آید.
منبع مقاله:
www.akairan.com